اکسیژن – دکتر سید علیرضا عظیمی – امروزه هنگامی که به هر یک از شاخه های محیط زیست کشورمان توجه می کنیم، آثار تخریب و نابودی جزئی یا کلی در آن هویدا است. از جنگلها گرفته تا دریاچه ها، از کوهستانها تا مراتع، از زیستگاههای جانوران تا شهرها، از مزارع تا منابع آب سطحی و زیر زمینی، از هوا تا خاک همه جا رد پای آلودگی و نابودی محیط زیست مشاهده می شود.

درختان بوستانهای شهری قطع می شوند تا به جایشان برج و پاساژ ساخته شود، درختان جنگلها آتش زده می شوند تا زمین جنگل   به کشتزار و ویلا تغییر کاربری یابد، چاههای غیر مجاز، منابع آب زیر زمینی را غارت می کنند و زمینخواران زمینهای متعلق به منابع طبیعی را تصاحب می نمایند، عده ای بنزین و گازوئیل غیر استاندارد و کشنده می سازند  تا سرطان را سر سفره مردم بیاورند و گروهی سموم و کودهای شیمیایی از رده خارج، برای کشاورزی وارد یا استفاده می کنند تا به بهای سود بیشتر بیماری و مرگ را به خورد خلق الله دهند. در نبود نظارت سیرکها به شکنجه گاه حیوانات تبدیل شده و خودروهای فرسوده، خودروهای نو اما بی کیفیت و خودروهای دارای صداهای عجیب و غریب و گوش خراش خیابانها را به زندانی با اعمال شاقه برای جسم و روح ایرانیان تبدیل نموده اند.  

خلاصه آنکه از هوایی که تنفس می کنیم تا آبی که می نوشیم و غذایی که می خوریم و خیابانی که در آن حرکت می کنیم و .... در همه موارد از منظر زیست محیطی و سلامت، برنامه و کنترلی وجود ندارد و به قول نظامی ها، آتش به اختیار است !

در این بلبشو آنچه بیش از همه آزار دهنده است، بی تفاوتی و بی واکنش بودن اغلب مردم است. مردمی که شاید مستقیما محیط زیست را نابود نکنند و حتی دوستدار سرزمین ، شهر و دیار خود هستند اما خونسردانه در گوشه ای نشسته تنها شاهد نابودی زیست بوم خود هستند.

منظور آن افرادی است که خبر قطع درختان بوستانهای شهرشان آزار شان نمی دهد. دود کردن خودرو همسایه را عادی می پندارند و تذکری نمی دهند و تفاوت بنزین یورو 2 و یورو 4 و پتروشیمی را مهم تلقی نمی کنند و مطالبه ای در این زمینه ندارند. آن شهروندانی که ترافیک سنگین را جزو طبیعت شهر نشینی محسوب می کنند و برای کاهش آن دغدغه ای ندارند. شهر بدون دود و غبار را دست نیافتنی می دانند و از مسئولان شان این امر محال را درخواست نمی نمایند ! مرگ و بیماری همسایه و همکار و خویشاوند ناشی از آلودگی محیط زیست را به چشم می بینند اما تقصیر را بر گردن قضا و قدر و باد و باران می اندازند.

در واقع امروز اقلیتی از جامعه دانسته یا ندانسته به جان محیط زیست افتاده اند و اکثریت جامعه ناظر بی طرف و خنثی هستند. البته این بی تفاوتی نه از سر بد خواهی که غالبا به علت نا آگاهی است. ولی اینکه علت بی تفاوتی ما نسبت به محیط زیست مان چه باشد، چندان در نتیجه نهایی تاثیر نخواهد داشت. نتیجه هم معلوم است. فقط طی چند سال تخریب محیط زیست امکان زندگی سالم و حتی زنده ماندن را از بین خواهد برد و با نابودی اکو سیستم و منابع طبیعی همچون آب و خاک کشاورزی و هوای پاک ، قحطی، سوء تغذیه، بیماری، درگیری و مرگ به بار خواهد آمد.

حالا باید دید این اکثریت بی تفاوت کدام را انتخاب می کنند. ترک بی تفاوتی و نجات دادن محیط زیست، جامعه، خانواده و خودشان را یا ادامه بی تفاوتی تا نابودی و مرگ را.

به زودی گذشت زمان، نتیجه را نشان خواهد داد.

تاریخ نگارش : 1393/7/12

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: